แฟต

เมื่อวานซืนไปงานแฟตมาครับ ขอคุยหน่อยว่าชีวิตผมอยู่กับดนตรีมาตั่งแต่เด็กๆ คือชอบฟังเพลงมาก ตั่งแต่เด็กๆ เด็กคนอื่นเค้าวิ่งเล่นกัน ผมก็อยู่บ้านอ่านการ์ตูนฟังเพลง
เข้ามัธยมก็ได้เข้าวงดุริยางค์ เล่นอยู่หกปี ระหว่างนั้นก็หัดเล่นกีตาร์ไปด้วย เก็บเงินซื้อกีตาร์ตัวแรกได้ตอนม.ปลาย
เข้ามหาลัยก็ยังเล่นอยู่ ดีดๆฟาดๆตามประสา ก็ฝันเหมือนทุกคนที่เล่นดนตรีเป็นั่นแหละ ว่าอยากมีวงเป็นของตัวเอง แต่ก็รู้ตัวดีว่าพรสวรรค์ไม่ถึงขนาดนั้น
เรียนจบ เข้ามาทำงาน ก็ยังชอบฟังเพลงอยู่นะ แต่กีตาร์นานๆถึงจะหยิบมาเล่นที ส่วนฝันก็ลืมเลือนจางหายไปในขณะที่รู้จักโลกมากขึ้น
เมื่อวานได้ไปงานแฟต ฝันในตอนเด็กๆมันถูกปลุกอีกครั้ง มันเหมือนเห็นตัวเองเล่นอยู่บนเวทีนั้น เพราะวงที่เล่นอยู่มันหน้าใหม่ด้วยแหละ มันยิ่งบิ้วให้เราอินกับฝันตอนเด็กมากขึ้น
ถึงจะกลับเร็ว แต่เมื่อวานก็อารมณ์แฮปปรี้มาก

รุ่งขึ้นนัดเจอเพื่อนสมัยมัธยม เข้าพบยากมาก ชื่อไอ้โย่งมีเมียแล้ว
ไม่เจอมานานสักสิบปีได้ แม่งเหมือนเดิมเลย แค่เพิ่มแว่นตามาอันหนึง
คุยกันนานมากสามสี่ชั่วโมงได้มั้ง ถามสารทุกข์ไปเรื่อย รู้สึกว่าเออชีวิตคนเราแม่ง มันต้องเคยเจอเรื่องหนักกันคนละอย่างสองอย่างกันทุกคนแหละ
แต่อิจฉามันนะ ไม่ค่อยอยากได้ใคร่มีเท่าไหร่ ตัวกูนี่สิ ฮ่าาา สิ้นเปลืองชิบหาย
แล้วก็คุยเรื่องงานให้มันฟัง บอกอยากหาจุดเปลี่ยนในชีวิตอยู่ แม่งบอกให้วิ่งสิ
กูจะพยายามนะ ดีเทลแม่งเยอะอยากอัพกลัวลืม แต่นั่งพิมพ์ในแทปเล็ตนี่ทรมานมาก พอแค่นี้ละกัน

แม่งทำเสื้อหายตัวหนึงโฮฮฮฮ ไอ้โย่งแม่ง เอาเสื้อกูไปดมแล้วช่วยตัวเองแน่ๆ