ลืมใส่หมวด

โดนเจาะเลือดไปสองสามรูทุกครั้งที่มาโรงบาล แล้วช่วงนี้มาสัปดาห์ละครั้งสองครั้งทุกสัปดาห์ ต่อเนื่องมาสามวีคละ พรุนโคตร วันนี้โดนเช้าไป 1 ตอนบ่าย โดนไปอีก 2 ข้างพร้อมกัน อยากตะโกน ไอ้เหี้ย ไอ้เหี้ย ให้กับชีวิต

ตอนเช้า รีบมาโรงบาล เจอแท๊กซี่ ไม่รู้ทางอีก ให้ขับขึ้นทางด่วน ก้มหน้าดูมือถือแป๊บเดียว หลงไปอีกทาง มันขับตามกูเกิ้ลเครื่องมัน ยังหลง มันบอก สัญญาณหาย ทำให้ขับเลย วนไปวนมา มาเกือบไม่ทันโรงบาลรับคิว ไม่รู้หลงจริงหรือหลงปลอม แต่กูพะงาบๆ อยู่เบาะหลังไม่มีแรงด่า ชีวิตแม่ง

ตะกี้ระหว่างนั่งรอหมอส่องกล้องตา พยาบาลเอาเทปกาวมาติดที่หน้ากากอนามัย สงสัยกลัวหน้ากากเราหลุด แล้วเราไปหายใจรดกล้องหมอมั้ง นั่งรอหมออยู่เกือบชั่วโมงครึ่ง ตาก็มองไม่เห็น โดนหยอดยาขยายม่านตา มองอะไรเบลอไปหมด สำหรับคนที่ติดมือถือแบบเราโคตรทรมาน พอเข้าไปตรวจคุยกะหมอ ผลก็ไม่ค่อยดี ฟังแล้วใจเสียนิดหน่อย แต่ก็เอาวะสู้ๆ รอบนี้ กลับไม่มืดเท่าตรวจคราวที่แล้ว ยังพอมองนู้นนี่เห็น เลยนั่ง mrt กลับ แล้วแวะกินข้าวที่ terminal 21 เออ คนหนาตากว่าเดือนที่แล้ว พอพนักงานเอาข้าวมาให้ แกะหน้ากากออกเตรียมกิน อิสัส เทปกาว!!

ชาวยิว ที่แยกย้ายกันไปทั่วโลก กลับมา ตรงที่อยู่เดิม ซึ่งตรงนั้นเหลือชาวยิวอยู่นิดหน่อย แต่ส่วนใหญ่เป็นชาวอาหรับ แล้วอาณาจักรออตโตมันแพ้สงครามโลก ทำให้อังกฤษมาประกาศสร้างเขตปกครองตัวเองให้ชาวยิว ชาวอาหรับแถวนั้นก็ไม่พอใจ อยู่ดีๆมาแบ่งประเทศให้ใครไม่รู้ได้ไง ก็รบกัน แล้วอยู่ดีๆอังกฤษก็บอก จัดการไม่ไหวละ เอาทหารออก มึงไปจัดการกันเองก็เลยรบกัน ยิว กลายเป็นอิสราเอล รบชนะ เลยขับไล่พวกอาหรับออกไป อยู่แถวชนวนกาซ่า เรียกปาเลสไตน์ แล้วก็รบกันมาถึงปัจจุบัน (ฟังมา ย่อๆได้ตามนี้ ไว้ไปฟังอีกรอบ แล้วมาสรุปใหม่)

ยังไม่สามารถ move on จากน้าค่อมได้จริงๆ คือเป็นคนที่เปิดยูทูปทิ้งไว้ตลอดเวลา มีอยู่สองรายการที่เปิดวนไปวนมา บริษัทฮา กับชิงร้อยช่วงละคร ยิ่ง wfh ยิ่งเปิดดูทั้งวันให้เสียงเป็นเพื่อนคุย ตอนนี้พอเปิดบริษัทฮา แล้วเห็นน้าค่อมยิ่งคิดถึง วันๆไม่ได้เจอใคร ไม่ได้คุยกับใครอย่างอื่นนอกจากเรื่องงาน (เพื่อนไม่มี) น้าค่อมแกยิ่งกว่าเพื่อนสนิทอีก พอมานั่งดูแล้ว ใจหาย เรายังหัวเราะกับแกในยูทูปอยู่เลย แต่ชีวิตจริงคือน้าแกเสียชีวิตไปแล้ว ใจหายทุกครั้งที่คิดถึง ถ้าเราตายไป คนใกล้ชิดเราก็คงคิดแบบนี้สินะ เห้อะ อยากตาย แต่ก็ไม่อยากให้คนรอบข้างมาคิดถึงแบบนี้ สงสาร

เมื่อวานมีคนรู้จักในเฟสมายืมตัง ไม่ได้สนิทกันเลย แทบไม่เคยคุยกันด้วยซ้ำ มายืมรอบที่สามแล้ว รอบแรกอยู่ดีๆก็มายืม จำไม่ได้ว่าเท่าไหร่ สองพันมั้ง ตอนแรกกลัวว่าเป็นพวกแฮคเฟส เลยไปถามพี่อีกคนว่า คนนี้ชื่อจริงตามนี้ไหม จะเช็คว่าตรงกับบัญชีที่ให้โอนไปไหม ปรากฏว่าตรงก็โอนตังไปให้ แล้วพี่เค้าค่อยเล่าว่า โดนคนนี้ยืมเหมือนกันแล้วยังไม่ได้คืน ชิบหาย โอนไปแล้ว พอถึงกำหนด เค้าคืนมาไม่ครบ แล้วพลัดไปอีกสัปดาห์มั้ง แล้วสุดท้าย ก็คืนมาจนครบ ผ่านไปสักพัก มายืมรอบสอง จริงๆก็อยากช่วยนะ สงสาร เค้ามีลูกมีเมียแล้ว แต่แบบมายืมตังหลักพันนี่ มันต้องลำบากเลเวลไหนวะ เราก็เคยมีช่วงไม่มีตังใช้เหมือนกัน ก็เข้าใจแหละ…

ตอนนี้กำลังกัดฟันเลิกซื้อการ์ตูนของสยามอยู่ ได้ฟีลเหมือนกำลังจะเลิกกับแฟนมาก เราหมดรักผู้หญิงคนนี้แล้ว ทั้งๆที่เรารักมานาน ตอนที่แฟนกำลังกรอบๆ เราก็สนับสนุนทุกอย่าง แลัวพอตอนนี้แฟนฐานะดี งานเงินทุกอย่างดีไปหมด แล้วก็เฉดหัวเราทิ้ง โคตรเจ็บ ฟีลแบบนี้เลย แม่งเอ้ย อยากอ่าน giant killing , dr.stone diner แล้วก็เรื่องใหม่ๆ อีกบาน แต่ อดทนไว้ ฮึ๊บๆ โคตรอยากให้มีร้านเช่าเลย งดซื้อทั้งแบบเล่ม ทั้ง ebook จนกว่ามันจะ treat ลูกค้า…

หลังๆไม่ค่อยได้อัพบล็อกเลย พอมีคนอ่านแล้วเกร็ง กลัวเขียนแล้วคนอ่านไม่เข้าใจ แหม่ รู้สึกเท่ ส่วนใหญ่เลยไปพ่นสั้นๆในทวิตเตอร์แทน แล้วก็เหมือนเดิมอีกครั้ง อ่านหนังสือแล้วเกิดไฟอยากเขียน ประโยคย้อนแสง ของประภาส อ่านแล้ว อยากอัพบล็อก

อีจิ๊บลืมถักเปีย!

อ่านตั้งแต่ต้นใหม่ อีกยี่สิบสี่รอบ