อยากเด็ก

เปิดเพลงฟังไปเรื่อยๆแล้วแรนด้อมเจอเพลงนี้

เอาจริง ไม่เคยคิดอยากกลับไปเป็นเด็กเลย ตอนเด็กคือเซ็งสัส บ้านก็จน อยากได้การ์ตูน อยากได้อะไรไม่เคยได้เลย

โตมาเลยใช้เงินเปลืองชิบหาย

แต่พอโตมา มีงาน หาเงินได้เอง ก็เจอปัญหาอีกแบบ ตอนนี้หนักเลยคือ ออฟฟิศซินโดรม ปวดคอบ่าไหล่ชิบหาย

รู้สึกโชคดีชิบ ปัญหาเรื่องงาน เรื่องคนไม่ค่อย เป็นคนที่รอบข้างอบอุ่นสัส ครอบครัวก็อบอุ่น พึ่งมารู้สึกว่าโชคดีที่เกิดมาในครอบครัวตัวเองเมื่อเร็วๆนี้เอง มีคนรอบข้างบ่นเรื่องครอบครัว พ่อแม่พี่น้องมาหลายคนละ พอมาคิดดู เออที่บ้านเราแม่งไม่มีปัญหาแบบนี้เลย ตอนเด็กๆ ถึงบ้านจะจน แต่เราอยากได้อะไร พ่อแม่ก็พยายามหามาให้ ตอนเด็กๆเคยโกรธพ่อแม่นะ ตอนนั้น สัญญากันไว้ว่าถ้าสอบได้ที่หนึ่งแล้วจะได้ของนู้นของนี่ การ์ตูน รถจักรยาน แล้วเสือกเรียนเก่ง (อวด) สอบได้ที่ 1 ทุกปี แต่ไม่เคยได้อะไรตามที่สัญญาเลย ตอนเด็กหงุดหงิดชิบ

พอโตมาแล้วนึกย้อนไป เออ พ่อแม่เราลำบากสัสเลยอะ อาชีพแต่ละอย่างที่ทำนี่แบบ แกสู้หาอาชีพทำจริงๆ หาของนู้นของนี่มาขาย ทำนุ้นทำนี่ สารพัด ตอนนี้รู้สึกผิดนิดๆที่โตมาแล้วเลี้ยงคืนไม่ค่อยดี ตังหมดไปกับกิเลสเยอะไปหน่อย

อะไรบางอย่างนี่พอไม่โตก็คิดไม่ได้จริงๆนะ เหมือนเจอโลกมาน้อย คำที่เราแอนตี้สัสๆตอนเด็กๆคือ เชื่อผู้ใหญ่เพราะอาบน้ำร้อนมาก่อน

ตอนนั้นคือ น้ำร้อนควยไร ดักดานสัส แก่สัส โลกไปถึงไหนแล้ววว เชื่อเด็กสิวะ

พอตอนนี้ ลองมาอ่านการ์ตูน มาดูหนัง ที่เคยดูตอนเด็ก เออมุมมองมันเปลี่ยนไปเยอะเลย อย่างล่าสุดที่แว๊บเรื่องนี้ขึ้นมาคือ ดูเรื่อง Troy หนังพึ่งจะปี 2004 เองนะ พอมาดูอีกครั้งปี 2024 เห้ย ห่างกัน 20 ปีเอง แต่การรับรู้เรื่องราวในหนังแม่งเปลี่ยนไปเลย ตอนนั้น ก็ดูเอามันๆ มั้ง ไม่เคยคิดอะไรระหว่างดู พอมาดูอีกที ไอ้สัส ทำไมมีแต่คนนิสัยเหี้ยๆในเรื่องวะ เจ้าชายที่ไปแย่งเมียจากประเทศที่กำลังจะผูกมิตร / นักรบที่ฆ่าคนมาเป็นเบื่อ แต่พอญาติตัวเองตาย แม่งโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ล้างแค้นไม่พอ แม่งเอาศพมาย่ำยีอีก / ราชาที่กวนส้นตีน ทำเหี้ยๆกับลูกน้องคนสำคัญตัวเอง / คิงอีกคนที่เชื่อทุกอย่างยกเว้นคนที่เก่งที่สุดของฝั่งตัวเอง / และเหล่าคนโง่ คนเห็นแก่ตัวแทบจะทุกคน

เนี้ย ตอนเด็กไม่รับรู้เรื่องอะไรพวกนี้เลย

แล้วตอนนี้คือ เวลาดูหนังแล้วเจอ หนังแบบปัญหาชีวิตรุมเร้า หรือพวกที่ตัดสินใจอะไรบางอย่างที่ทำให้ตัวเองเจอปัญหาแบบโง่ๆคือ ไม่อินเลย เรื่องล่าสุดก็ Love in the big city , the substance คือ หงุดหงิดเลย อะไรของมึงวะ ชีวิตกูก็ปัญหาเยอะ ยังไม่คร่ำครวญแบบพวกมึงเล้ยยยยยยย จิตหลุด ไม่สนุกเลยทีนี้

ตอนเด็กเราก็คิดว่า ผู้ใหญ่โง่ คิดไม่ทันเด็ก พอโตมาก็คิดว่า เด็กมันโง่ มองโลกแคบ ประสบการณ์ชีวิตน้อยกว่าเรา

สรุปคือ กูฉลาดสุด ไม่เกี่ยวกับวัยอะไรหรอก

ความรักก็เช่นกัน