ถลอก

ตอนนี้รับจะเขียนอะไรซักอย่าง ลงในฟอนต์สุด (นิตยสารออนไลน์ ของเว็บ f0nt)

แต่ลากยาวมาก นานมาก จะครึ่งปีแล้วมั้ง T_T

มันติดอะไรหลายๆ อย่างบอกไม่ถูก

1. เราไม่ใช่ นักเขียนอาชีพ

คือ เข้าใจว่า นักเขียนอาชีพ มันคงเหมือนนักเขียนการ์ตูนที่เห็นอยู่ในการ์ตูนบาคุแมน คือพอมันโดนเร่งให้ส่งต้นฉบับ มันจะปั่นพรืดๆๆๆ แล้วส่ง แต่เราไม่ใช่อาชีพไง จะให้แบบ เฮ้ย เจ็ดวันสุดท้ายแล้วนะ เอาให้เสร็จ มันทำไม่ได้จริงๆอ่ะ T_T มันจะเขียนต่อเมื่อมีไฟจริงๆ

2. ไฟมอด

ชิบหายไหมครับ 55555 ต่อเนื่องมาจากข้อหนึ่ง ไม่รู้ว่าคนอื่นเป็นเหมือนตูไหม จะเขียนก็ต่อเมื่ออยากเขียน หรือมันปิ๊งอะไรมา เราถึงจะเริ่มนึก แล้วก็นั่งพิมพ์ ซึ่งปัญหามันก็มีหลายอย่าง เช่น ไฟมันมาไม่เลือกที บางทียืนบนรถไฟฟ้าแม่งนึกได้แว้บหนึง ก็ เอาเว้ย คิดออกแล้ว แล้วก็คิดมาเรื่อยๆ พอถึงบ้าน อาบน้ำเสร็จ จะมานั่งเขียนเป็นเรื่องเป็นราว คิดย้อนไปอีกที แม่ง ไม่เวิร์คว่ะ แม่งฝืด ไม่เอาเลิกๆๆๆ แล้วก็ไม่ได้เขียนซักที

หรือไม่ ก็เสือกคิดได้ตอนปิดไฟ ใกล้หลับ พอมันแว้บมา ก็คิดๆๆๆ และด้วยความที่ไม่ใช่นักเขียนมืออาชีพ ตูไม่พกอะไรเอาไว้จดไอเดียตัวเองตลอดเวลาหรอก ไอ้ครั้นจะลุกขึ้นมาเปิดไฟ หาดินสอปากกามาจด หรือเปิดคอมมานั่งพิมพ์ มันก็เกินตัวไปหน่อย คือมันง่วงแล้วอะ กูนอนก่อนละกัน แล้วพรุ่งนี้ค่อยมาจด พอเช้ามา แม่งลืมครับ!!!

3. คิดเยอะ คาดหวังกะตัวเองไว้สูงไปหน่อย

คือกลัวไม่ฮา ไหนๆจะทำอะไรแล้ว ก็อยากให้มันออกมาดี เวลาเราปิ๊งอะไร เราก็มานั่งคิดๆๆ แล้วก็เขียนๆ แล้ววันรุ่งขึ้น ก็จะมานั่งอ่าน แล้วก็รู้สึกว่า เฮ้ย แม่งแป๊กว่ะ เมื่อวานกูขำไปได้ไงวะ แม่งมุกโคตรพื้นๆเลย สรุปคือ ไม่เอาทั้งหมด แล้วก็มานั่งรอไฟลุกใหม่อีกรอบ…

4. ขี้เกียจ

อันนี้จบเลยครับ เก่งมาจากไหน ก็แพ้หัวใจอย่างเธอ คิดเยอะแค่ไหน พอถึงขั้นตอนต้องมานั่งพิมพ์ แม่งขี้เกียจครับ โอย กูต้องมานั่งเปิดคอม เปิด notepad ต้องมานั่งเรียบเรียง โอยย กูจะตายอยู่แล้ว กูอยากนอน ถึงกูจะนอนมาทั้งวัน แต่พอกูต้องมาทำงาน แล้วกูก็ง่วงอีกแล้ว กูขี้เกียจเปิดคอมอะ ถึงกุจะเปิดคอมอยู่แล้ว แต่กูก็ขี้เกียจลุกขึ้นมาเปิดหน้าจออะ แงๆๆ กุจะนอนอะ กูจะนอน

ข้อสี่นี่ เก้าสิบกว่าเปอร์เซนต์เลยครับ ที่ทำให้ตูไม่ส่งงานเสียที

จนในที่สุด ตูก็ตัดสินใจว่า เอาวะ เขียนๆส่งๆไปเหอะ ไม่ฮาดีกว่าโดนด่าว่าทำล่ม

เลยตัดสินใจ จะบันทึกการไปเที่ยวเชียงรายวันที่ห้านี่ แล้วค่อยมาแถๆ ให้มันเข้ากับธีมของเล่ม

แต่แล้ว พายุแม่งเข้าครับ น้ำท่วมภาคเหนือ ชิบหายเลย ไอ้ที่จะไปถ่ายรูปสาว ชวนสาวคุย แล้วเอามาลงหนังสือ ล่มพังทลายไปเลยครับ

เลยต้องใส่ ข้อ 5 ไปอีกข้อครับ ว่า  ดวงซวย หรือไม่ก็ โชคชะตาไม่ให้เป็นนักเขียน T_T

G

จิ้มเลย
พุ่มพวง และผีในโรงหนัง

ตอนเด็กจำได้ว่าครูเคยสอนว่าไทยเป็นเสือตัวที่เท่าไหร่ซักตัวนี่แหละ ของเอเชีย

และก็จำได้ว่า ตอนนั้นเราแข่งด้านเศรษฐกิจกับสิงคโปร์

มาถึงตอนนี้ยี่สิบกว่าปี ไทยกำลังโดนเวียดนามทิ้งไปไม่เห็นฝุ่นแล้วครับ ลาวมีสามจีใช้ โดนเขมรแย่งดินแดน

เกิดอะไรขึ้นฮะ เพราะเราเกรงใจเพื่อนบ้านมาเกินไปหรือเปล่า

ไทยนี้รักสงบ แต่ถึงรบไม่ขลาด ตอนนี้เห็นแต่รักสงบ แต่ไม่รบกับใครนะครับ

เดี๊ยวนี้ ด่าใครว่าเสี่ยว จะโดนรอบข้างโกรธเอานะครับ เฮ้ย ด่าแบบนี้เพื่อนบ้านโกรธนะครับบบบ

ไม่เข้าใจ จะไปมัวเกรงใจทำไม

อ่านแค่บทแรกก็โคตรจะสะท้อนใจเลยครับ