ถลอก

มีการวิจารณ์สองอย่างที่ไม่ชอบคือ 1. วิจารณ์ทั้งๆที่ยังไม่เข้าไปสัมผัสงานจริงๆ พวกนี้วิจารณ์จากอดีต ส่วนใหญ่ ไม่เคยเจอมันชมว่าดีเลย ถ้าอดีตห่วย มันจะพูดว่า งานนี้ก็น่าจะห่วยตาม ถ้าอดีตดี มันจะดูถูกไว้ก่อนว่ารอบนี้จะดีเกมือนรอบที่แล้วเร้ออออ 2. วิจารณ์แบบไม่ได้อุดหนุนงานเค้าก่อน แม่งโหลดจากเน็ตดูจบแล้วก็ด่าๆ เสร็จแล้วอวดว่า ดีนะกูดูในเน็ต เข้าไปดูในโรงเสียดายเงินตายห่า หรือไม่ก็ โหลดในเน็ตยังเสียดายเรโชเลย อะไรทำนองนี้ ข้อสองนี่ แต่ก่อนเคยทำเอง แต่ต่อไปนี้สัญญาว่าจะไม่ทำแบบนี้ งานดีไม่ดี เชื่อว่าทุกงานมีความตั้งใจ คนที่มีสิทธิ์ด่าได้คือคนที่มีส่วนได้เสียจริงๆเท่านั้น เช่นคนซื้อตั๋วเข้าไปดู พวกขโมยไปแล้วโชว์เหนือด่าแม่งซะ อันนี้รับไม่ได้จริงๆ

ถ้าผมได้เป็นรัฐมนตรีกระทรวงศึกษาธิการ จะเสนอให้บรรจุวิชาฟังดนตรี ขึ้นมาอีกวิชาหนึง วันละครึ่งชั่วโมงพอ ไม่ต้องสอนทฤษฏีอะไรทั้งนั้น โน๊ต จังหวะ ไม่ต้อง แค่นิ่งๆ ปล่อยใจ แล้วฟัง คนไทยเราจะได้ รู้จักหยุด และฟังสิ่งต่างๆบ้าง เดี๊ยวนี้รู้สึกว่า คนเราฟังกันน้อยเหลือเกิน ยิ่งถ้าเป็นฝั่งตรงข้าม ประสาทสัมผัสส่วนหูจะหยุดทันที ถ้าหยุดไม่ทัน จะไปหยุดตรงสมองแทน หยุดนิ่งๆ แล้วฟัง แล้วคิด ระดับประถม เอาแค่ฟังเป็น ถือว่าพอ เปิดเพลงแล้วนั่งฟังไปเรื่อยๆ โตมาหน่อยค่อยฝึกให้คิด รับรองแก้ปัญหาได้เยอะ  …

คืนแห่งความฝัน วันแห่งความสุข ติดอยู่ในใจ ไม่ผ่านพ้นไป เพียงช่วงเวลา ที่แสนมีค่า ขอบคุณคืนวัน ที่มีความหมาย

มาพิพิธภัณฑ์บ้านเชียง มีส่วนหนึงเป็นบันทึกพระราชดำรัสของในหลวงเมื่อครั้งเสด็จมาตอนกำลังสำรวจ ในหลวงถามหลายคำถาม แต่มีคำถามหนึงอ่านแล้วอึ้งมากก็คือ ในหลวงถามว่าพวกซากเปลือกหอยพวกนี้ เอาไปตรวจได้ไหมว่าหอยน้ำจืดหรือน้ำเค็ม ตอนเข้าไปดูซากต่าง เราเองก็คิดไม่ถึงเลยว่าแถวนี้สมัยสามสี่พันปีที่แล้ว เป็นทะเลหรือเปล่า อ่านแล้วก็ได้แต่ถึงในความเก่งของในหลวงจริงๆ ไม่ซึ้งนะ น้ำตาไม่ไหลด้วย จะแชร์ไม่ต้องมาขอ

สามอย่าง ที่ชอบมากๆคือ อ่านการ์ตูน ดูหนัง เพลงร็อค แล้ววันไหนเจออะไรพีคๆ จนคิดในใจว่า เฮ้ย กูคลั่งพวกมึงนะ แม่งจะฟินมาก เมื่อวานจนถึงวันนี้ ฟินไป สองอย่างละ การ์ตูนอ่าน วินแลนด์ ซาก้าไป แม่งสนุกสุดๆ วันนี้กลับแปดริ้ว หยิบซีดีเพลงร็อคเก่าๆที่ซื้อไว้ตั้งแต่มัธยมลองมาเปิดฟังดู (สมัยก่อนไม่ค่อยมีตัง ปกติจะซื้อเทป ถ้าชอบแบบโคตรชอบจะซื้อซีดี) โอ้โห คือมันเหมือนมิติในการฟังเพลงของเรามันพัฒนาขึ้น จากเมื่อก่อนฟังแค่รู้สึกว่า มันส์ สะใจ เดี๊ยวนี้เราฟังลึกว่านั้น ฟังแยกมาเป็นเสียงๆ แล้วรู้สึกเพลงที่เคยชอบอยู่แล้ว มันมีรายละเอียดให้เราชอบมากขึ้น…

ขอเขียนเก็บไว้หน่อย ก่อนที่จะลืมเป็นครั้งที่ 3 ก่อนอื่นขอยอมรับ ครั้งแรกและเป็นครั้งสุดท้ายว่าเป็นเด็กบ้านนอกครับ แถมแม่งจนด้วย ตอนเด็กๆ ไม่มีอะไรให้เล่นมากนัก อยากได้หนังสือการ์ตูนซักเล่ม ก็ต้องขอพ่อแม่ ขอแล้วขออีก อยากได้ของเล่นซักชิ้น ก็ต้องสอบให้ได้ที่หนึ่ง ถึงจะได้ เกมส์กดนี่ โคตรอยากได้เลย ร้องไห้แล้วร้องไห้อีก ยังไงก็ไม่ได้ จักรยานนี่กว่าจะได้ สอบได้ที่ 1 ไม่รู้กี่รอบ จนจบป.หก เพื่อนทั้งชั้นขี่กันไปไหนต่อไหนแล้ว เราพึ่งได้หัดขี่   ที่นอนก็นอนรวมกับพ่อกับแม่ กางมุ้งกันนอน เด็กก็ต้องนอนก่อน แล้วเค้าก็ยังไม่ปิดไฟ…