ตอนนี้กำลังกัดฟันเลิกซื้อการ์ตูนของสยามอยู่ ได้ฟีลเหมือนกำลังจะเลิกกับแฟนมาก เราหมดรักผู้หญิงคนนี้แล้ว ทั้งๆที่เรารักมานาน ตอนที่แฟนกำลังกรอบๆ เราก็สนับสนุนทุกอย่าง แลัวพอตอนนี้แฟนฐานะดี งานเงินทุกอย่างดีไปหมด แล้วก็เฉดหัวเราทิ้ง โคตรเจ็บ ฟีลแบบนี้เลย แม่งเอ้ย อยากอ่าน giant killing , dr.stone diner แล้วก็เรื่องใหม่ๆ อีกบาน แต่ อดทนไว้ ฮึ๊บๆ โคตรอยากให้มีร้านเช่าเลย งดซื้อทั้งแบบเล่ม …
หลังๆไม่ค่อยได้อัพบล็อกเลย พอมีคนอ่านแล้วเกร็ง กลัวเขียนแล้วคนอ่านไม่เข้าใจ แหม่ รู้สึกเท่ ส่วนใหญ่เลยไปพ่นสั้นๆในทวิตเตอร์แทน แล้วก็เหมือนเดิมอีกครั้ง อ่านหนังสือแล้วเกิดไฟอยากเขียน ประโยคย้อนแสง ของประภาส อ่านแล้ว อยากอัพบล็อก
หนังสือของไอ้แอนนนนนเล่มนี้ เราขอสถาปนาให้เป็น หนังสือที่อ่านจบแล้วอยากลุกขึ้นมาเขียนไดอารี่แบบจริงจังเป็นเล่มที่สาม เล่มแรก คือ ไดของอุดม เล่มแรก หนาๆ จำชื่อไม่ได้ เล่มหลังที่พึ่งออก ห่วยแตก เล่มสอง คือ บันทึกของเรย์ แมคโดนัล บันทึกนั่งรถไฟจากไทยไปยุโรป จำชื่อไม่ได้เหมือนกัน สิ่งที่เหมือนกันของสามเล่มนี้ คือบันทึกชีวิต ที่เราอ่านแล้วรู้สึกว่ามันมีชีวิต อ่านแล้วมันมีอะไรบางอย่างดึงเราไปรู้สึกกับเนื้อเรื่องตอนนั้น ไม่ได้อ่านแล้วรู้สึกว่ากูอยากเป็นนักเดี่ยวไมโครโฟน กูอยากนั่งรถไฟไปยุโรป กูอยากเป็นพ่อคน แต่อ่านแล้วมันมีแสงรำไร …
งงกันไปเลย คนเต็มไปด้วย ราคะ แบบตู อ่านหนังสือเกี่ยวกับศาสนาด้วย 555 แต่เล่มนี้เจ๋งอะ ไอ้เรื่องยากๆ เขียนออกมาง่ายๆ ใครมันจะคิดว่าอ่านอะไรเกี่ยวกับเซนแล้วมันจะเพลินขนาดนี้ มีตังก็ซื้อเลย พี่น้อง
